Red teaRs...*

Red teaRs...*

Παρασκευή 11 Μαρτίου 2011

      Kαι προχωρούσα ένα βραδυ άδειες γειτονιές άδεια παγκάκια άδεια γήπεδα άδειες πλατείες η θάλασσα ήσυχη και το τοπίο παγωμένο κάπου όμως κάτι φωτάκια και κάποια μουσικούλα μου έδειξε το δρόμο ....
χαμένες συνηδήσεις χωρίς προορισμό φεύγωωωωωω....
αντίο στο δικό μου κόσμο θέλω να ζω μόνο ότι εκτιμώ να σέβομαι και να αγαπώ
μια φορά θα σου το πω....
βαψίματα bombs και throw ups  σε εργοστάσια δήθεν ελίτ βαναλς
χαθήκανε κατασπαραχθικανε  στο μίσος του χρόνου πόνου μόνου ..
ελεύθερος τριγυρνώ τώρα με ελπίδα τη σκέψη και όραμα τη φαντασία..
από το 2008 παραμένει αγάπη μια δίχως αμφιβολία παλιές ταγίες να αναπολείς στα πράσινα θρανία ... πόσες στιγμές ποσά χαμόγελα  πόσες φωνές  αδιαπεραντες τρομακτικές ...
στου σατανά της αυλής σκυμμένο κεφάλι χωρίς φωνή πνοή παντού σιωπή ..
καταδίκη ..ένα όνειρο και πέρασε ξανά στη γειτονιά δίνοντας σκιλλς μεχρη της άκρη των hills  ... grayscale στου βερλιν τ μέτρο φιλμς without beers μόνο με cheers ...
η δικιά σου η ζωή διαφέρει κίνησε διαφορετικά τη θα καταλάβεις δεν λέει .. μαζοποίηση οξλαδελφισμός προσωπικότητα μηδέν ίσον νιχιλισμός ανθρωποκεντρισμός έμαθα με γνώση ποζερε να σε στήνω λοστρέ πάντω πιο πίσω χατερς σκιλλς με λαζερς στων μάτων σου τη αναπνοή θέλω να χαθεί η αλήθεια του δρόμου χαθήκανε τα ωραία τα χαρυμένα ηλιοσσανς χωρίς φανς στης καρδιάς τα τρειτρανς θα ς το πο απλά μισώ τα κλυβς δεν αναπνέουν δεν επικοινωνούν δεν ζουν καταστρέφουν και οδηγούν γνώμες σκέψεις και καρδιές μίζερες νωχελικές ..εκφράσου απλά ρε φιλαρακή και εσύ κοπελιαα δείξε άλλου την ομορφιά της ψυχής αν έχεις χαλάρωσε και μάθε να αγαπάς ν ερωτευσε να ακούς το λαϊκό το δημοτικό το αληθινό το έντεχνο έχει πολλές γεύσεις το στόρυ ...
Παγωμένα βλέμματα ..

Χαμένος στην παράνοια και στα παγωμένα βλέμματα
χαραγμένες  στιγμές πνίγηκαν στα αίματα ...
χωρίς αγάπη στο μονοπάτι της ζωής στο παγκάκι της γειτονιάς
στιγμές χάνονται με μιας χωρίς απάτες και υπερβολές..
κολλημένος στο μίσος της γειτονιάς παγωμένες αλάνες
χωρίς χαμόγελο και ίχνος ζωής στο μπαλκόνι οι μανάδες...
σκέψη συναίσθημα βαρύ τόσο βαρύ που χάνεται ...
η καρδιά μου δεν πιάνεται οι χτύποι ο ρυθμός
εκτός λογικής αυθόρμητης στιγμής...
χωρίς αναπνοή μες το δάκρυ χωρίς διέξοδο δαιμόνων μάχη
χάνονται κόσμου όνειρα ελπίδες μουντζουρωμένες σελίδες ...
φεύγω να ταξιδεύψω να χαθώ να απομακρυνθώ να αποπροσανατολιστώ ..
δύναμη δεν υπάρχει αδέρφια δεν υπάρχουν οικογένεια πουθενά
χωρίς  αγάπη ξανά τελευταίο αντίο στης Αγυιάς τα στενά
αστείρευτα δάκρυα να βγαίνουν από τη καρδιά ....
το << μη ξεχνάς να χαμογελάς> είναι κάτι σαν το τελευταίο αντίο της καρδιάς..
η λύπη σκεπάζει τη χαρά πληγωμένη δολοφονημένη ενοχοποιημένη ...
πρέπει να σταθώ δυνατός από της φλόγες να βγω να ανασυνταχθώ
 μια φωνή μου λέει<< αξίζει ρε Μανωλάκη να ζω >> στα αλάνια που προσφεραν style  και skills ένα μεγάλο yo σόρρυ που σα ασπορμαύρη κηδεία μιλώ μα έξω έξω  απογοητευτεί από των ανθρώπων το  <<εγώ>..
           Πες το ποίημα πες το χιπ-χοπ τα συναισθήματα παντού φυλακισμένα.
                                                                          
                                                                                Μια Αγάπη...*