Παγωμένα βλέμματα ..

Χαμένος στην παράνοια και στα παγωμένα βλέμματα
χαραγμένες  στιγμές πνίγηκαν στα αίματα ...
χωρίς αγάπη στο μονοπάτι της ζωής στο παγκάκι της γειτονιάς
στιγμές χάνονται με μιας χωρίς απάτες και υπερβολές..
κολλημένος στο μίσος της γειτονιάς παγωμένες αλάνες
χωρίς χαμόγελο και ίχνος ζωής στο μπαλκόνι οι μανάδες...
σκέψη συναίσθημα βαρύ τόσο βαρύ που χάνεται ...
η καρδιά μου δεν πιάνεται οι χτύποι ο ρυθμός
εκτός λογικής αυθόρμητης στιγμής...
χωρίς αναπνοή μες το δάκρυ χωρίς διέξοδο δαιμόνων μάχη
χάνονται κόσμου όνειρα ελπίδες μουντζουρωμένες σελίδες ...
φεύγω να ταξιδεύψω να χαθώ να απομακρυνθώ να αποπροσανατολιστώ ..
δύναμη δεν υπάρχει αδέρφια δεν υπάρχουν οικογένεια πουθενά
χωρίς  αγάπη ξανά τελευταίο αντίο στης Αγυιάς τα στενά
αστείρευτα δάκρυα να βγαίνουν από τη καρδιά ....
το << μη ξεχνάς να χαμογελάς> είναι κάτι σαν το τελευταίο αντίο της καρδιάς..
η λύπη σκεπάζει τη χαρά πληγωμένη δολοφονημένη ενοχοποιημένη ...
πρέπει να σταθώ δυνατός από της φλόγες να βγω να ανασυνταχθώ
 μια φωνή μου λέει<< αξίζει ρε Μανωλάκη να ζω >> στα αλάνια που προσφεραν style  και skills ένα μεγάλο yo σόρρυ που σα ασπορμαύρη κηδεία μιλώ μα έξω έξω  απογοητευτεί από των ανθρώπων το  <<εγώ>..
           Πες το ποίημα πες το χιπ-χοπ τα συναισθήματα παντού φυλακισμένα.
                                                                          
                                                                                Μια Αγάπη...*